کد مطلب:36691 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:109

دعوت به اصلاح از بیرون، كامل و موفق نخواهد بود مگر اینكه همراه با اصلاح از درون باشد. همه كسانی كه به یكی از این دو جنبه تاكید می كنند با یك بال می پرند و لاجرم پرواز آنها ناقص و ناتمام خواهد بود.

سر تاكید ادیان بر بندگی خداوند، معترف كردن آدمی به عجز خویش و پیراستن او از درون همین است كه دستهای او برای پالایشگری در بیرون باز شود. هیچ تجربه ای به اندازه ی تجربه ی دینی و خوف و حب خداوند و انابت الی الله و اعتقاد به نظارت الهی، در زمینه ی پیرایش درون موفق نبوده است. نظارت الهی مقوله ی هراس انگیزی است. می گوییم و از كنارش می گذریم و در معنایش تامل كافی نمی كنیم. نظارت الهی یعنی بیرون و درون ما به یك اندازه آشكارند و هیچ كس مجال مخفی شدن ندارد. و لذا به همان اندازه كه بیرونمان را می آراییم درون را هم باید

[صفحه 235]

بیاراییم. و به همان اندازه كه در حضور دیگران، شرم می كنیم، در خلوت هم باید شرم بورزیم.

تنها یك موجود است كه می تواند از همه ی اسرار ما با خبر باشد و آن خدایی است كه همه ی هستی ما نزد او گشاده است و تمام سطور كتاب وجود ما را می خواند. این خداوند جهان را پر كرده است. همه جهان آكنده از حضور اوست و بلكه حضور او عین جهان است. زیستن در چنین جهانی به خاطر چشمدار بودنش شوق انگیز است، اما درست به همین دلیل نیز بسیار هراس آور است. آدمی در یك چنین دنیایی به خود وانهاده نیست. همه چیزش آشكار است و هر روزش، روز قیامت است. در چشم عارفان همه وقت قیامت است.

صفحه 235.